Ze is vaak op Houtrust te zien, een prachtige grote hond: Hertha. Die weet de aandacht van velen te trekken, want er volgt vaak een aai of een hondensnoepje. Haar trotse eigenaresse verdient die aandacht ook, want zij is het langste van ons allemaal lid van Never Out. Hank Hoogwout slaat nog steeds enkele keren per week haar verwoestende ballen op ons park. Tijd dus om haar eens te bevragen over haar tenniscarrière en hoe het toch mogelijk is om op haar leeftijd nog zo fris op de baan te staan.
“Ik zal een jaar of 11 geweest zijn toen ik begon met tennissen, bij de vereniging KZTV in Koog aan de Zaan. Vriendinnetjes deden het, dus ik ook. Een tante van mij heeft me de eerste beginselen bijgebracht, en omdat het wel goed ging heb ik ook een jaar bondstrainingen gekregen. Zo heb ik enkele jaren lang heel veel gespeeld. op de club, maar ook op andere parken in Noord Holland, om toernooien te spelen; single en dubbel, allebei. Mijn ouders stimuleerden het sporten, zeker, maar om nu te zeggen dat ze fanatiek langs de baan stonden als ik speelde, nee hoor!” Geen druk erop gezet dus, prima. En, niet te vergeten, Hank hockeyde toen óók nog. En ze heeft dat ook nog heel lang volgehouden, tot ver in haar latere Haagse tijd.
Na de middelbareschooltijd kwam er een tennis-onderbreking van enkele jaren door haar verblijf in het buitenland. Maar terug in Nederland, Harderwijk dit keer, wist Hank het racket weer te vinden bij de bloeiende vereniging Strokel aldaar. “Daar heb ik in de 4 jaar dat ik er woonde écht heel veel gespeeld.”
In november 1968 verhuisde Hank naar Den Haag en vond er onze tennisvereniging Never Out, waarvan ze wel lid wilde worden. “Op Waldeck, in Kijkduin, naast de toen net aangebrachte puinduinen. Maar ik moest wel eerst geballoteerd worden en mijn tennisvaardigheden laten zien! Het bestuur van Never Out wilde destijds niet te veel beginnelingen in de vereniging, vandaar die ballotage. Dat ik destijds jeugdkampioen van Noord Holland ben geweest, was blijkbaar geen voldoende bewijs van mijn tenniscapaciteiten. Oh nee, dat was te lang geleden! Oh wacht, ik moet wel eerlijk zijn: ik was kampioen van het gedeelte Noord Holland ten noorden van het Noordzeekanaal!””
Met weemoed wordt er door Hank aan park Waldeck terug gedacht. “Natuurlijk duurde het even voor het park mooi werd, prachtig in het groen gelegen, want de puinduinen waren er dus nog maar net aangelegd, maar na enkele jaren was Waldeck echt het mooiste park van Den Haag geworden.” Gemeentelijke bouwplannen hebben ervoor gezorgd dat het park helaas uit Kijkduin moest verdwijnen, zodat Never Out in 2009 op zoek moest naar een andere locatie. “Wel heel erg jammer, hoor!” En dat werd dus Houtrust. Maar Hank ging mee, ook omdat ze toestemming van de toenmalige uitbater had gekregen om haar hond mee te mogen nemen naar het park. “Nou, dan is het mijn park!”
“Met enkele hockey-vriendinnen ben ik, toen ik 52 jaar was, overgestapt op golfen. Ik vond dat een zinvolle stap, want gezien mijn leeftijd is golfen beter dan hockey.” Je kunt, dit alles gelezen hebbend, met recht zeggen dat sport een wezenlijk onderdeel in het leven van Hank uitmaakte en nu nog steeds doet. Ga maar na: als tiener op de middelbare school kreeg ze al extra sportlessen, toen dus ook de start met tennissen en hockeyen gemaakt, later dus de golfsport (tot en met vandaag aan toe) en nooit aflatend: het tennissen. “Vergeet ik het roeien!! Oók nog gedaan, wedstrijden in de vrouwenvierboot. En wat ik nou zo leuk vind is dat je bij al die diverse sporten ook heel verschillende mensen tegenkomt”, zegt Hank enthousiast, “dat maakt het extra interessant om sport naast je werk te doen.”
De bewondering voor het tennisniveau van Hank is groot. Ze is de pensioengerechtigde leeftijd ruimschoots voorbij, maar haar te zien spelen op de baan is soms zelfs jaloersmakend. Zelf is ze daar bescheiden over. Dat zal wel komen omdat ze niets anders gewend is, vanwege haar jarenlange activiteiten op sportgebied. En er zal ongetwijfeld een aangeboren aanleg meespelen. “Het zijn mijn genen”, was haar antwoord op mijn vraag naar het ‘hoe komt het dat jij op jouw leeftijd…’ Beide factoren maken het dat je een potje tennis met Hank niet gemakkelijk zult winnen.
Na ons gesprek gaat Hank met Hertha in het bos wandelen. “Dik twee en een half uur per dag loop ik met haar over het strand of in het bos.” Hank is echt het levende bewijs van hoe je tot op hoge leeftijd gezond kunt blijven.