Wie kent deze oproep niet van de scheidsrechter bij wedstrijden op bv. Wimbledon, de ballenmeisjes en -jongens aan het werk zettend. In de krappe tijd van 1 minuut moeten de 6 ballen waarmee zojuist enkele games gespeeld zijn, verzameld worden en vervangen door 6 nieuwe. Wát een verschil met onze omgang met tennisballen! Wij spelen gerust enkele máánden met een blik van 3. Frequentie in gebruik ervan speelt natuurlijk mee, en ongetwijfeld ook een minder fijn gevoel voor speelbaarheid van de gele rubberen stuiters. (Vroeger waren de ballen trouwens wit, tot de intrede van de kleurentelevisie, want daar bleken gele ballen beter op te zien zijn.)
Terug naar Wimbledon. Om maar met de deur in huis te vallen: bij het toernooi op het heilige gras van de Old England Lawn Tennis Club worden er in totaal 55.000 ballen doorheen gejaagd. Nee, geen typefout, werkelijk waar. Reken maar mee: vanaf het inslaan t/m de 7e game zijn de eerste 2 blikken van 3 ballen nodig. Vervolgens wordt er na iedere volgende 9 games het beroemde “New balls, please!!” door de microfoon geschald. Een willekeurige damespartij met setstanden 6 – 3, 4 – 6 en 6 – 1 kost daarom al 8 blikken; dus 24 stuks ballen. Verder rekenen kan ik niet, want hoeveel partijen er in totaal gespeeld worden tijdens het toernooi? Geen idee, maar het zijn er heel, heel veel. Dus vandaar die 55.000 ballen, in dik 1.800 blikken. Niet voor niets dat er tijdens het toernooi een ‘hoofd ballendistributie’ is aangesteld die er o.a. voor moet zorgen dat er per te spelen partij genoeg blikken aanwezig zijn op de baan. In zijn kantoortje wordt hij omringd door kasten vol met blikken.
Oké, de serveerder heeft de taak een bal in het spel te brengen. Maar wélke?? Zij/hij draait 3 ballen in de hand om de minst pluizige, de stevigste uit te zoeken voor de 1e opslag. Heb ik op Houtrust nog nooit iemand zien doen. Maar het luistert ook zó nauw bij de toppers. Die moeten wel even goochelen met de ballen in de hand om de keuze te maken met welke 2 ballen de opslag geslagen gaat worden. (De 3e bal mag uiteindelijk achteloos naar achteren worden getikt, prooi voor het jonge ballenpersoneel.)
Ons maakt het eigenlijk weinig uit of er al een beetje afgenomen druk in de bal is. We knijpen voor de vorm, vooraf aan een potje, wel even heel deskundig in de ballen om ze te checken, maar vinden ze heus al gauw goed genoeg om mee te gaan spelen. Ja zeg, wij gaan echt niet iedere 2 weken een nieuw blik kopen. Trouwens, het logo op onze ballen is best nog goed te lezen na enkele weken gebruik. En dat is bij onze helden op Wimbledon natuurlijk wel anders, want door hun verwoestende slagen is het logo na 9 gespeelde games zeker minder zichtbaar geworden.
Brengt mij op een zijlijntje: om verwarring te voorkomen bij momenten dat er veel banen bezet zijn, en er dus veel “Bal over!” gehoord kan worden, lijkt het een verstandig idee te zijn je ballen te markeren met een eenvoudig merktekentje. Suggesties: een grote stip, een X, een muzieknoot, een €, een smiley. Moet niet zo moeilijk zijn, je raakt nooit meer een bal kwijt. En de markering blijft met onze manier van slaan maandenlang zichtbaar.
Wát wordt er met al de gespeelde ballen op Wimbledon gedaan? Verkocht aan de souvenirjager, à € 2,36 per stuk. Maar of je dan ook de ballen in handen krijgt waarmee je favoriet gespeeld heeft?